Stapelen

Met volle kracht proberen we de boot van de kant af te duwen en ik sta klaar om een extra grote stootwil tussen onze boot en de steiger te hangen. Het is nog vroeg, kwart voor zes in de ochtend, het is grijs en de wind fluit door de masten. We zijn gisteren met prachtig weer aangekomen op Guernsey, St. Peter Port. Toen we naar bed gingen lagen we drie boten dik met bijna geen wind. In de nacht zijn daar nog een paar boten bij gekomen, de wind is 180 graden gedraaid en bovendien flink aangetrokken. Als gevolg daarvan liggen wij nu tegen de kant aan te duwen. Denk om de verf!!

Op de 4e boot van de rij vraagt een fransman in zijn onderbroek of alles ok is? 'No, it's not ok' roepen we terug. De fransman springt in actie, kleding is van later belang. Dat is op zich wel prettig want alle boten in de rij zijn frans en de meeste eigenaars spreken maar beperkt Engels dus hij legt ze wel even uit, in het Frans, hoe hij het hebben wil. Er wordt op boten geklopt zodat mensen wakker worden en na het nodige geduw en getrek, keert de rust weer terug.


Wij kunnen niet meer slapen en drinken koffie in de kuip terwijl we een eindeloze stoet boten de haven uit zien varen. Een grote club boten uit Frankrijk die een soort wedstrijd varen. Er vertrekt wel een boot of 50 en we zien ze allemaal tegelijk met zeil omhoog vertrekken naar...? Een mooi gezicht.
Een half uurtje later is de eerste boot alweer terug in de haven. Mast gebroken. Geen mooi gezicht.

Aan boord lijkt het op een Chinese wasserette. Wanneer we in de buurt van een haven liggen, is dat voor ons een mooie gelegenheid om ook weer op zoek te gaan naar een wasmachine. Die doen het over het algemeen goed, maar de drogers leveren soms half werk met als gevolg dat we de was verder moeten drogen. De zeelucht buiten heeft daar moeite mee dus hangen we ook veel binnen op. Het is sowieso maar de vraag of onze buren zitten te wachten op de aanblik op ons ondergoed...

Wat een verschil met Alderney waar we de afgelopen dagen lagen en waar de tijd stil lijkt te staan. Mooie landschappen en geen klap te doen. Je zou er bijna naar terug verlangen.

En zo we wennen langzaam aan het idee dat we steeds weer verder zullen trekken. Vandaag vertrekken we waarschijnlijk naar Jersey en daarna laten we de Kanaaleilanden achter ons en gaan we Bretagne verkennen. Tenzij de was dan nog niet droog is!

Dead slow; maximaal 6 knopen

Het is alsof we in een parallel universum zijn beland. Een zeilersuniversum wel te verstaan. We dobberen aan een mooring in het hart van zeilersmekka Cowes op Isle of wight. Alles ademt hier zeilsport uit. De winkelstraatjes zijn gevuld met winkels van zeilmerken als Musto en Spinlock. Iedereen loopt in korte broek met een zeiljas aan (wij niet hoor, ons nog veel te koud). En de ene Royal Yachtclub volgt de andere op totdat we bij de startkanonnen komen die bij het clubhuis van de RYS, de Royal Yacht Squadron, horen. Een van de meest prestigieuze yachtclubs waar je zo ongeveer alleen op uitnodiging naar mag kijken.

Werd onze reis tot nog toe gekenmerkt door lege havens die nog niet uitwaakt leken uit hun winterslaap, hier is volop leven. Er zijn wedstrijden aan de gang en als wij 's ochtends om half acht koffie in de kuip drinken (het is dan half 7 lokale tijd!) kijken we vol verbazing naar de zeilwedstrijden die dan al in volle gang zijn op de Solent. Later legt de havenmeester ons lachend uit dat dit de laagste klasses zijn maar dat we geen medelijden hoeven te hebben: 'they are professionals'. Overal in het havengebied staan borden die waarschuwen dat je niet hard mag varen: Dead Slow; Maximum of 6 knots. Nou lekker dan, laat dat nu voor ons zo ongeveer onze maximumsnelheid zijn!

Aangestoken door al dit zeilgeweld nemen wij ons voor om ons leven te beteren en ook meer te gaan zeilen want eigenlijk zijn wij hele luie zeilers... Zit de stroom even tegen of is onze geplande bestemming net niet lekker bezeild, dan slingeren wij vaak al snel de motor aan, uitkijkend naar een nieuwe aankomst. Maar daar kan je hier dus echt niet mee aankomen! Dus de ochtend erna hijsen wij in de haven van Cowes al onze zeilen alsof we nooit iets anders doen en gaan parmantig kijkend, zeilend de haven uit.. Ons geduld wordt meteen op de proef gesteld want onze beoogde bestemming ligt pal in de wind. Maar onverstoorbaar kruisen we op tussen de diverse wedstrijdvelden en raceboten door en 3 uurtjes later en wat spierpijn rijker liggen we prinsheerlijk voor anker op Newton river. Pfff, even bijkomen hoor. En daarna lekker met een drankje in de kuip uitkijken naar de echte die hards.

Ben je helemaal bestempeld?

14 mijl. 6 uur over gedaan. Trots als een pauw! Trots als een pauw?? Op dit tempo zijn we over 2 jaar pas in Spanje… Maar toch!

We wilden heel graag een keer Gravelines aandoen. Een pittoresk vestingstadje ingeklemd tussen de schoorstenen van Duinkerken en de grote have. van Calais. Beter niet doen komend vanuit het oosten, zeiden de boekjes. Als je na je bezoek aan Gravelines verder wil naar het westen is dat lastig met het getij en de stroom. Ach, dachten wij, dat zien we dan wel..

Om bij Gravelines te komen vaar je 2 mijl landinwaarts en dat lukt maar een paar uur rondom hoog water want daarna valt het droog. Wij lagen, komend vanuit het oosten, ruim op tijd voor de ingang van het kanaal en dommelde 2 dagen in bij de rust van dit dorpje. Daarna voelden we toch langzaam weer de druk. Moeten we niet verder?

Het toegangskanaal gaf ons 2 keuzes – ’s middags om een uur of 4 of ’s ochtends om een uur of 5. Keuze was snel gemaakt. En het was maar 14 mijl naar Calais dus wat kon ons het schelen dat we stroom tegen zouden hebben. Met de zon in ons rug voeren we het kanaal uit, een lekkere bries in ons haar. Die bries trok alleen steeds meer aan en de stroming bleef maar tegen staan. En dat resulteert dus in 6 uur over 14 mijl.  

Maar de moed bleef er in (en het eten ook) en we zijn weer wat opgeschoven. En…we hebben ons eerste Franse douane bezoek overleefd! Een boot van de kustwacht kwam langszij en stelde ons wat vragen. 

Waar komen jullie vandaan? Gravelines. Hoeveel personen aan boord? Twee. Wat is jullie eindbestemming? Calais. Gaan jullie daarna weer terug naar Nederland? Nee, we zijn op wereldreis! …stilte… Voor hoe lang? Voor 4 jaar! …stilte.. Kunt u dat nog een keer herhalen? Ja hoor. Voor 4 jaar! ….Mevrouw, we komen zo met een kleine boot langszij en komen een controle doen.

3 man sterk stapten ze bij ons over aan boord op die golven. Het bleken geschikte gasten. Na alles bekeken te hebben, kwamen ze tot de conclusie: ‘you are very well organized!’ En om ons nog net even wat blijer te maken, mochten we, toen zij hun stempel tevoorschijn trokken om het papierwerk af te stempelen en wij zeiden dat we ook een hele mooie stempel hadden, hun hele blocnote en het officiele papierwerk volstempelen met onze Summerwind stempel. Dus ja, eindelijk in Calais en echt zo trots als een pauw! 

Van land- naar zeerot?

"Voel jij al wat?" "Nee, niet echt, en jij?" "Nee, ook niet..." Is dit het nou? Hebben we ons al die maanden en weken afgevraagd hoe het zou voelen als we dan eindelijk los hadden gegooid en via het Noordzeekanaal richting zee zouden varen, eindelijk op weg op onze grote reis, en dan hebben we dat gedaan en blijkt het helemaal niet anders te voelen dan de start van een gemiddelde vakantie!!

Check out die stootwillen!!!

Deze dus!!

Nou ja, niet helemaal. We zitten namelijk nog volop na te genieten van de onwijs gezellige afscheidsmiddag en avond en die organiseren we niet voor iedere zomertrip. Iedereen die er was: superbedankt voor alle lieve kaartjes, goede wensen, presentjes en vooral jullie aanwezigheid. We weten nu al zeker dat we bij terugkomst eenzelfde partijtje organiseren want het was echt top.

Een paar uur later voelt het definitief anders wanneer we bij IJmuiden richting het zuidwesten draaien. We hebben de wind wel in de rug maar het is KOUD!!! We zijn de enigen die richting het zuiden varen. Waarschijnlijk omdat we daglicht hebben verkozen boven stroom mee. Het is weer even wennen aan de rollende golven die onder onze boot heen glijden en die ons heen en weer schudden. Gelukkig laat de eerste paar uren de zon zich nog wel zien. De eerste trip gaat voorspoedig en tegen half 8 lopen we Scheveningen binnen. Wind en golven zijn dan aardig toegenomen.

We slapen als een roos met in ons hoofd de illusie dat we maandagochtend bij het aanbreken van de werkweek als volleerde zeebonken wel even in 1 keer zullen doorstomen naar zonniger en vooral zuidelijker oorden. Mwoah, een blik op de weersvoorspellingen op maandagochtend vroeg doet ons anders besluiten. Een wind die in de loop van de dag gaat opbouwen naar 6 of 7 Beaufort... Wij gaan eerst maar eens even wennen aan ons nieuwe bestaan waarin tijd en tijdsdruk een stuk minder prominente plaats in dient te gaan nemen, we hebben de tijd!!

Voorjaar in Nederland

Je hoeft dus helemaal niet ver te varen om tropische bestemmingen aan toe doen!