zaterdag 6 april 2019

Ontvitaminiseren

Met een goed gevulde boot verlaten we na 6 weken Jamaica. Op naar Cuba! Hoewel we de beelden van de oude Amerikaanse auto's en het Cubaanse straatbeeld van tv kennen, kunnen we er ons nog niet echt een voorstelling bij maken hoe het land zal zijn.

Na de hectiek van Montego Bay in Jamaica besluiten we eerst een paar dagen 'illegaal' de Jardines de la Reina aan de Cubaanse zuidoostkust te verkennen voordat we ons in het Cubaanse keurslijf gaan begeven - in Cuba mag je slechts in een beperkt aantal plaatsen van de boot aan land. Dit alles om te voorkomen dat Cubaanse inwoners het land via onze boot verlaten.

We hebben een goede oversteek van circa 30 uur die we dankzij tegenstroom (!) helaas grotendeels met de motor bij afleggen. Eenmaal in Cubaanse wateren begint de vispret. We hengelen de ene na de andere barracuda naar binnen. Maar ondanks alle tips die we inmiddels hebben gekregen, durven we die vanwege ciguetera nog steeds niet te eten. "Als 'ie terugvecht is 'ie gezond", "Als 'ie z'n schubben niet makkelijk verliest, dan kan je 'm eten", "Met grote ogen is o.k., maar met kleine ogen niet (of was het nou net andersom)", "leg er een gouden ring in, als die verkleurt dan is 'ie niet goed", "als de mieren het eten dan kan jij het ook eten"... Het voelt toch wat veel als Cubaans roulette..

Om te voorkomen dat we verhongeren gaan we daarom maar kreeft eten bij de lokale eilandbewaker die van zijn huis een eetgelegenheid heeft gemaakt en van zijn achtertuin de lokale leguanenvoederplek. We sluiten de avond af bij de buurboot waarvan de Franse bemanning ons uitnodigt om hun nieuwe rumcocktail recept uit te komen proberen. Ze zijn heerlijk maar een derde slaan we af. Twee van die cocktails is brave, maar drie zou stupid zijn..

Na een dag of 4 vertrekken we naar Cienfuegos, een stad aan de zuidkust, om netjes in te klaren. We rekenen op drugshonden en een hele roedel aan verschillende beambten die allemaal 'cadeautjes' willen, maar we komen er makkelijk van af. Drie uur later zijn we in het bezit van ons visum voor een maand en mogen we eindelijk van de boot af. We gaan op pad om de eerste Cuba sferen op te snuiven, CUC's (de toeristen munteenheid) te pinnen en te kijken of we ook aan CUP's (de lokale munteenheid) kunnen komen. We komen er snel achter dat zomaar even een bank inlopen geen optie is in Cuba. Overal staan wachtende mensen en door 'ultimo?' te roepen, kom je er achter wie de laatst wachtende is. Ben je eenmaal aan de beurt, dan kan je zomaar onverrichter zaken weer afdruipen omdat je geen paspoort bij je hebt. Je leert snel in Cuba..

Wat opvalt is dat de mensen geen arme indruk wekken - iedereen is over het algemeen goed gekleed in (nep) merkkleding. Er zijn veel smartphones. De Spaanse historie is goed zichtbaar. We eten een paar keer gezellig met de bemanning van de Bonnefooi en worden steeds handiger in het onderhandelen met de fietstaxi's. Maar het is ook duidelijk dat veel dingen schaars zijn in Cuba. Toiletpapier kan je beter zelf mee brengen, tenzij je de krant van gisteren wil gebruiken. Als je om een servetje vraagt, krijg je een stuk gebruikt printpapier. En het kan rustig gebeuren dat je een broodje varkensvlees bestelt, maar dan alleen het varkensvlees krijgt. Het brood is op. Internet is een verhaal apart - het is er, maar alleen voor zover de Cubaanse regering de inhoud akkoord vindt.

Na een kleine week durven we het wel aan om de rest van Cuba te gaan verkennen. Ons plan is om via de zuidkust en de westkust richting Havana te varen. Een tocht waar we een kleine 3 weken over willen doen zodat we nog voldoende tijd overhouden voor het bezoeken van Havana en het afwachten van een weergaatje naar Florida. De grootste uitdaging tot dan toe in Cuba volgt: boodschappen inslaan voor een tocht van meerdere weken. We weten dat we tussendoor waarschijnlijk geen enkele keer van boord mogen en als we dat wel mogen, is het maar de vraag of we wat kunnen kopen.

Cuba kent CUC winkels voor toeristen en CUP winkels voor lokalen. De CUC winkel is altijd vol, maar het is altijd maar de vraag waarmee. Is er net een lading mayonaise gearriveerd dan staan alle schappen vol met mayonaise - netjes en breed uitgestald zodat het heel wat lijkt. De dag daarna staat diezelfde winkel voor met oneindig houdbare yoghurtjes. De CUP winkel is ook altijd vol. Met mensen in dit geval die staan te wachten op iets wat er niet is maar misschien later die dag wel nog gaat komen. Uiteindelijk slagen we aardig goed op de markt waar we de dame achter een van de stalletjes tot tranen toe gelukkig maken door haar halve dagvoorraad op te kopen. Zij blij, wij blij.

Het zeilen door de verschillende archipels aan de zuidkust van Cuba is prachtig. We zagen het water niet eerder zo ontzettend blauw. Een enkele keer ontmoeten we Cubaanse vissers die met duikbril op de vissen het net in proberen te jagen. Een zware baan voor deze mannen die gemiddeld toch wel rond de zestig zijn. We kunnen er een paar verblijden met onze reserve duikbrillen en een vers gebakken boterkoek. Andere vissers kunnen weer vooruit met 50 meter touw en een kilometer vislijn die we nog aan boord hebben liggen. In ruil daarvoor krijgen we later die avond de grootste kreeft die we ooit gezien hebben.

Inmiddels is onze versvoorraad er doorheen en is ook de bodem van de groente-in-blik-of-glas voorraad in zicht. Een potje champignons en twee blikken tomaten rest ons nog voor de komende anderhalve week. Een blik perziken op sap is alles wat er over is aan fruit. Maar de redding is nabij, denken we. Isla Juventud, ooit 'Cuba's bread and butter' zoals de cruising guide het omschrijft, is de volgende stop. Daar gaat Casper 's ochtends illegaal aan land in de hoop ergens een komkommer, tomaat of banaan te scoren. Floor blijft aan boord heel hard zitten duimen dat er geen coastguard op bezoek komt. Drie uur later is Casper met een lege boodschappenmand weer aan boord. Geen stuk groente of fruit te krijgen...dat wordt letterlijk en figuurlijk op een houtje bijten! Nog geen uur later krijgen we alsnog de kustwacht op bezoek. We liggen te dicht bij de kant en dan zouden er mensen naar onze boot kunnen zwemmen. Dat is niet goed voor onze veiligheid dus we moeten weg van ze. Wij zijn niet zo bezorgd om langszwemmenden Cubanen maar wel om ons gebrek aan vitaminen. Dat is pas slecht voor onze veiligheid!

Eindeloos veel boterhammen met tonijn uit blik later, afgewisseld met boterhammen met sardientjes, komen we in Havana aan. De eerste symptomen van scheurbuik kunnen nog net onderdrukt worden door een goede landingsrum. De dag daarna staat een wandeling naar de dichtstbijzijnde groentestal op het programma: dos kilos de tomatos por favor!

'Wie heb ik aan de lijn, hallo, hallo!'


Lokale voederplaats voor leguanen en jutias (uit de hand gelopen cavia's)

Wat een plaatje..

Stukje paradijs

Te verkennen per bijboot

Wie zegt dat Cuba geen McD heeft?

Cuba heeft prachtige vuurtorens


Paar plaatjes blauw

Blauwer

Blauwst

Leve het socialisme


De Cubaanse tabaksindustrie

Koffie-industrie

En rum-industrie. Van 3 euro tot 300 euro

Hij lust het allemaal


Geankerd met onze Franse 'brave-or-stupid' vrienden



zaterdag 16 februari 2019

Summerwind in Ya Man Land





Er wordt hard gewerkt in paradijs en we hebben eindelijk weer een video gemaakt!

woensdag 13 februari 2019

Ya man, deel 2

We zijn inmiddels een maand op Jamaica en genieten nog steeds elke dag. Van de vriendelijkheid en opgewektheid van mensen. Ze zien altijd wel een reden om een feestje te bouwen. We leveren daardoor wel in op slaap. Niet omdat we elke avond hard mee staan te feesten, maar vijf dagen per week staat de muziek volop aan tot 5u 's ochtends. In ieder dorp dat we aandoen komen we wel meerdere pareltjes tegen. Honest John die de beste jerk beef en pork verkoopt (maar niet zo goed kan rekenen), John Zamblwoni in Port Morant die voor 2 euro een verse boom bananen voor je kapt en de beste dance moves heeft, Rosemary, die samen met haar zus een boerderij runt en ons een lift aanbiedt - ze vertelt over de slechte deal die Red Stripe met haar is aangegaan waardoor ze niet de gewassen kan verbouwen die ze eigenlijk wil.

We ontdekken dat Jamaicanen ook heel erg van Céline Dion en Whitney Houston houden en gek zijn op karaoke. Dat horen we meer dan Bob Marley en Shaggy. We ontdekken dat de meeste Jamaicanen echt de hele dag door ganja roken. We ontdekken dat Jamaica gek is op haar autotoeter. Het betekent 'hallo', 'pas op', 'wil je meerijden', 'lekker ding' en nog veel meer.

De Jamaicaanse kustwacht is gek op papierwerk. In iedere baai is het wel raak en vullen we dezelfde lijsten weer in, een enkele keer zelfs bij dezelfde personen. Op hun M16s zijn ze minder zorgvuldig. Het kan rustig gebeuren dat je daar over struikelt als je je door hun boot begeeft.

Jamaica is niet even onbezorgd naast je boot het water inplonzen. We zijn meermaals gewaarschuwd voor krokodillen en sinds we die ook daadwerkelijk gezien hebben in Black River, steken we geen teen meer overboord!

Jamaica is eindeloze rust en ruimte, maar ook overspoelde strandresorts waar iedere laatste druppel authenticiteit is uitgeperst. Jamaica is een hele mooie onderwaterwereld maar helaas ook heel veel zwerfvuil in en naast het water.

Jamaica is bijna geen cruisers waardoor mensen op veel plekken het echt nog leuk vinden dat je hun land bezoekt en waar je kan zien dat de Carieb echt nog niet helemaal platgetrapt is. Het is ankeren achter een rif midden op zee, ankeren naast een cruise boat, ankeren bij een onbewoond eiland of ankeren voor een stadje.

Jamaica is eten op straat. Jerk, ackee & saltfish, bammys, rijst met bonen, yam, bananas of soep. Voor een paar centen heb je weer een volle buik.

Jamaica is vooral heel veel verschillende indrukken op 1 eiland.

Jamaica, staat bij ons op nummer 1!

Op weg naar de volgende ankerbaai

In alle vormen en maten

Vergelijkend jerk onderzoek, stand 6

Black River bij zonsondergang

Waar is het feestje?

Favoriet vervoer

Op een onbewoond eiland


Ys falls


Verlaten strandjes

Snorkeltime!

Prachtige onderwaterwereld



maandag 14 januari 2019

Everything cook and curry

Everything cook and curry. Dat zeggen ze hier waneer alles goed is. En hier is op Jamaica. We moeten nog een beetje wennen aan het Patois, Jamaicaanse street slang. Dat pik je niet zomaar even op in de eerste 48 uur die we nu aan land zijn. De 'Ja Mannn's' en 'respect mann's' vliegen je links en rechts om de oren maar iedereen is ongelooflijk vriendelijk, ook wanneer ze niks aan ons blijken te kunnen verkopen.

Het inklaarproces is het meest serieuze die we tot nu toe zijn tegengekomen. Onze gele vlag in het stuurboord want geeft aan dat we nog in quarantaine zijn totdat de Health Officer aan boord is geweest om vast te stellen dat we geen gekkigheden aan of onder lijf of leden hebben en onze koelkast geen verse vleesproducten bevat. Wanneer hij tevreden is, mag de gele vlag omlaag, de Jamaicaanse gastenvlag omhoog en kan de douanebeambte aan boord komen, gevolgd door de immigratiebeambte die de vereiste stempels in ons paspoort kan leveren. Wij komen op een zaterdag aan hetgeen betekent dat al deze officials op hun vrije dag moeten aantreden. Je zou daardoor misschien chagrijnige gezichten verwachten, maar niets is minder waar. De 'welcome in Jamaica's' zijn niet van de lucht en witte tanden worden bloot gelachen. We doen meteen de eerste tips op waar je de beste jerk chicken kunt krijgen. Met een recept op zak voor Jamaica's national dish bestaande uit saltfish en aki/ackee, zwaaien we de laatste official uit. We zijn vrij om te gaan en staan waar we willen voor de komende 3 maanden!

Port Antonio is niet heel groot en onze aankomst is niet onopgemerkt gebleven. Op de markt en in het dorp worden we meermaals aangesproken. 'Ja mann, Captain, welcome in Jamaica! I can get you anything: coconuts, lobster, fish and of course special herbs..😎'. We zijn duidelijk wat roestig met afwimpelen want na een half uur in het dorp te zijn geweest zitten we met een zak overrijpe bananen van de Banana-man en een zak van Skado met kokosnoten, citroengras en iets wat voor kaneel door moet gaan, weer aan boord. Er stond eigenlijk zelfgevangen barracuda op het menu voor die avond, maar omdat we het niet helemaal aandurven omdat deze vissen bij Jamaica nog wel eens ciguatera (een gif) kunnen bevatten waar je echt heel ziek van kan worden, maken we maar een maaltijd van onze aanwinsten.

Dag 2 hijsen we onze fietsen van boord en gaan op pad naar de Blue Hole, een langune waar de film Blue Lagoon is opgenomen. De natuur in Jamaica is overweldigend groen en mooi. De ene baai is nog mooier dan de andere. Het valt ons opnieuw op hoe vriendelijk iedereen onderweg is. En het is zondag, dus langs de route horen we overal een meneer pastoor over de luidsprekers die de lokale gemeente even wat religieuze  boodschappen meegeeft. Praise the lord! Ya mann, respect!

Inmiddels hebben we de eerste jerk chicken achter de kiezen en kunnen alleen maar uitkijken naar de komende weken die we hier nog op Jamaica gaan doorbrengen.

Everything cook and curry!!

Uitzicht bij borreltijd 

Ene baaitje nog mooier dan de ander

Monkey Islasnd in San San bay. Next stop!!!

Brooke's lagoon

Nu liggen er wel bootjes

Piggy's, best jerk chicken in town

De Banana-man op weg om bananen te halen

vrijdag 11 januari 2019

Vrijdag visdag

Majestueus rijzen de Blue Mountains aan de horizon omhoog. We hebben Jamaica in 
het zicht! We zitten nog steeds zo'n 40 mijl uit de kust dus hebben nog wel even 
te gaan en verwachten vannacht aan te komen. 
Twee mijl naast ons ligt een klein open vissersbootje. Wanneer de vissers ons zien, 
wordt de motor gestart en vol koers richting ons gezet. 
Gelukkig zijn Jamaicaanse vissers ook meestal gewoon Jamaicaanse vissers. Ze komen 
langszij en vragen of we sigaretten voor ze hebben. In ruil houden ze een grote zak 
met wiet omhoog. Nu kunnen we eindelijk onze in Marokko gekochte sigaretten inzetten. 
Hun ruilwaar mogen ze houden. 

Ondertussen is Cas druk met het fileren van onze binnengehengelde barracuda's. 
De komende 3 dagen staat er vis op het menu! De lijn hangt nog uit want we hopen op 
een van de banken die hier voor de kust liggen toch ook nog een tonijn te scoren.

Morgen Port Antonio verkennen!

De Summerwindjes 

Sent from Iridium Mail & Web.

donderdag 10 januari 2019

Sinds gisteravond staat de brommer aan. Wind is op en dat lijkt voorlopig ook nog wel zo te blijven. De Caribische zee is inmiddels een spiegeltje geworden. Als je naar het water kijkt, snap je nu wat ze met peilloze dieptes bedoelen. Je krijgt er bijna hoogtevrees van!
Net een aflevering van Anthony Bourdain's No Reservation over Jamaica zitten kijken om de zin in Jamaica nog verder te vergroten.

Vanavond staan er tuna melt wraps op het menu. Tonijn uit blik wel te verstaan. Of misschien mahimahi melt als we mazzel hebben.

Nog zo'n 160 mijl te gaan tot aan Port Antonio.

Sent from Iridium Mail & Web.

woensdag 9 januari 2019

Ditjes en datjes

The day after the night before...de dag na de eerste nacht op zee voelt altijd of je een beetje moet uitbrakken zonder dat je daarvoor het plezier van de avond daarvoor hebt gehad.

De eerste 24 uur waren best pittig maar daar staat een nieuw 24uurs record tegenover: 180 mijl! De omstandigheden zijn nu wat relaxter. Wat minder wind en de golven zijn wat afgenomen. We verwachten met een uurtje of 3 een hoge druk gebied in te varen waardoor we de wind in zijn geheel gaan kwijtraken.

Een grote boze vis heeft ons visaas afgepakt. Hij moet nu door het leven met een roze inktvis piercing.

Bijna borreltijd met brie en zelf geroosterde amandelen als snack.

Ruim 226 mijl gevaren, nog 284 te gaan. Bijna op de helft!

Sent from Iridium Mail & Web.