Marokko

Marokko is intens. Overweldigende natuur, vier compleet verschillende landschappen in een tijdbestek van vijf uur rijden. Ontzettend veel vuil op straat en dan weer straten waar je bijna van de grond kan eten. Zoveel te zien op straat en onderweg. Vrachtwagens afgeladen vol met daarbovenop nog een lading koeien (of schapen of mensen), lifters, fietsers, ezelkarren, kuddes geiten. Dorpen in geel, bruin of rood, afhankelijk van de kleur van de aarde waarop ze zijn gebouwd. Razend drukke wegen in de steden en dan weer de A4 waar je twee uur lang geen andere weggebruiker tegenkomt.

We beginnen onze rondreis in Chefchaouen, een heel relaxt stadje in het noorden van Marokko, verscholen in het Rifgebergte. De medina is grotendeels blauw geverfd. Niemand weet waarom, maar het geeft wel een rustige, vrolijke uitstraling. De gastheer in ons pension wijst ons de weg naar een eettentje waar eigenlijk alleen Marokkanen komen. Er wordt hier volop gerookt en alcohol gedronken, zowel door mannen als vrouwen. We zitten er nog wat onwennig tussen.

Fez is overweldigend. In de medina met bijna 10.000 straatjes verdwaal je zodra je drie keer de hoek omgaat vanuit je pension. Vanaf het dakterras horen we tegen zonsondergang over de hele stad de minaretten. We laten alle indrukken op ons inwerken: het uitgestalde kamelenhoofd bij de slager, de penetrante lucht van de leerlooierijen, de ontelbare hoeveelheid katten en kinderen die door de straatjes krioelen, de voetbalwedstrijd Marokko – Gabon (3-0) die we samen met Ali, onze gastheer, bekijken op het lokale plein. Alleen maar mannen, aan de koffie of frisdrank, die rustig op het terras gezeten naar de wedstrijd kijken. Als er wordt gescoord, ontploft de medina heel even. 

We spreken met Ali over zijn dromen (hij wil ooit naar Parijs maar dit zal waarschijnlijk nooit mogelijk zijn omdat Marokkaanse regelgeving hem dan verplicht om een groot geldbedrag vast te zetten bij een bank als garantie dat hij terugkomt), over zijn geloof en over zijn beeld van Nederland (‘Jullie mogen toch gewoon cocaïne gebruiken in de kroeg? Dat is mij verteld!’). We proberen wat van elkaar te leren.

Na deze twee steden besluiten we om Marrakesh over te slaan en in plaats daarvan meer van de Marokkaanse natuur te bekijken. We vinden het lastig omgaan met de drukte en iedereen die je aanspreekt. Veel mensen proberen je een dienst te leveren om op die manier een paar dirham te verdienen. “Waar moet je heen, ik wijs je de weg wel”. Veel kinderen die vriendelijk ‘bonjour’ zeggen maar ook meteen om geld vragen. Wanneer je daar niet op ingaat, volgt er vaak een onvriendelijke reactie. Maar we ontmoeten ook veel mensen die alleen maar vriendelijk en behulpzaam proberen te zijn zonder dat daar wat tegenover hoeft te staan. Een jongen van een jaar of 17 waarschuwt ons om geen hulp te accepteren van mensen buiten de medina omdat zij alleen maar op geld uit zouden zijn. Op een gegeven moment weten we niet meer zo goed of we mensen nou wel of niet moeten aanspreken of wel of niet moeten reageren en we balen van ons eigen wantrouwende gedrag.

Het rijden door het Atlas-gebergte is een avontuur. De wegen zijn afwisselend goed en slecht. Regelmatig ontbreekt het asfalt of is de weg tijdelijk omgelegd vanwege bergwanden die naar beneden zijn gekomen. De uitzichten zijn telkens spectaculair. De tankstations extreem dun bezaaid….(gelukkig kan je ook in zijn vrij de berg afrijden en dan kan je best nog 75 kilometer rijden terwijl de boordcomputer maximaal 52 kilometer aangeeft).

We zien de Toudra-kloof, slapen in een palmoase bij Agdz en dalen af om de grootste watervallen van Marokko te bekijken, de Cascades d’Ouzoud. ’s Avonds staat er standaard een heerlijke maaltijd op ons te wachten in een gastvrij pension met ontzettend vriendelijke en geïnteresseerde gastheren.

Na al dat water van de afgelopen maanden was deze rondreis echt een hele mooie afwisseling. En gelukkig hebben we de foto’s nog!