Marokko richting La Graciosa (4)

Laatste 24 uur zijn ingegaan! Gisteren overdag en vannacht een groot deel kunnen zeilen. En een zeeschildpad gespot!

Vanochtend bij zonsopkomst de vislijn uit. Na een kwartier zagen we drie vissen uit het water springen en toen was het meteen raak. Weer een goeie mahimahi. We hebben ergens gelezen dat deze vissen voor het leven paren en dat als je er 1 vangt, de ander een tijdje mee blijft zwemmen. Een beetje cru, maar het lijkt er op dat deze vis inderdaad getrouwd was, want het vrouwtje (minder stompe kop) zwom met het mannetje mee tot aan de boot. We hebben de hengel meteen weer uitgegooid in een poging ze alsnog te herenigen op de eeuwige jachtvelden maar wellicht was het in dit geval toch 'uit het oog uit het hart'. We hebben het vrouwtje niet meer gezien.

De buit voor een goede welkomst BBQ is in ieder geval binnen en volgens opstapper Esther reageren we al niet meer zo hysterisch als we beet hebben.

Alles verder relaxed aan boord. Zonnetje schijnt en de korte broek kan overdag aan.

Positie:
29 55'63N
12 11'76W
Nog 81.7 mijl te gaan!

Marokko richting La Graciosa (3)

Derde nacht zit er op. We denken in de nacht van vrijdag op zaterdag aan te komen. Gisteren de hele dag kunnen zeilen. Voor de wind met de genua uitgeboomd aan loef. Lekker gegeten van de vissen en daardoor mag vandaag de vislijn weer uit.
We hebben Esther vandaag 'wild-life' dag beloofd. Vannacht werd ze tijdens haar dienst al verrast (of was het opgeschrikt) door dolfijnen bij de boot die fluoriserende strepen door het water trokken. We hopen ook nog op een walvis of een zeeschildpad.

Nu weer motoren. Iedereen lijkt zijn zeebenen gevonden te hebben.

Positie:
30 55'35N
10 39'54W
Nog 185 mijl te gaan.

Marokko richting La Graciosa (2)

"Dit is vissersschip Summerwind, vissersschip Summerwind".

We hebben besloten dat we ons niet langer een zeilboot gaan noemen maar een vissersschip. Dat dekt de lading beter. We motoren vooral maar halen ook kanjers van vissen naar binnen. Na de mahimahi van gisterochtend, werd er gistermiddag echt een goeie tonijn naar binnen gehengeld. Commotie alom wanneer deze zich onder zachte dwang en woest-klapperend met zijn staart bij ons op de kuipbank neervlijt. Opstapper Esther leert de fijne kneepjes van het fileren. Een carriere als visvrouw (zelf zegt ze viswijf) op de Albert Cuyp wordt overwogen. De begeleidende videobeelden zullen slechts aan een enkeling beschikbaar worden gesteld.

De hengel gaat vandaag niet uit. De koelkast zit nokjevol.

Het brein draait overuren om diverse recepten te bedenken. Gister geluncht met ceviche van mahi mahi, vanmiddag lunchen we met sashimi van verse tonijn, vanavond eten we geglaceerde mahimahi uit de pan en morgen gegrilde tonijnsteak. Jaloers? Anyone?

Vrees niet, het is niet een en hieperdepiephoera aan boord. Inslingeren kost echt een paar dagen en ondanks dat we relatief veel kunnen slapen, duurt het even voor je je ritme vindt. Gisteren was het bewolkt, grauw en vochtig maar vandaag hebben we goede hoop op wat zonneschijn en wellicht een douche in de kuip? Het wordt er tijd voor...

Positie:
32 33'20N
09 36'79W
Nog 284 mijl te gaan

Marokko richting La Graciosa (1)

De eerste nacht zit er op. Gisteren rond 4u met 12 boten in kolonne uit Rabat vertrokken. Eerste uren een beetje inslingeren. In de nacht goed uitkijken/wijken voor de visnetten. Het is rustig op zee en er is weinig wind dus volle bak motoren. Vanochtend om 7u de vislijn uitgegooid en om half 8 BEET!! Een supermooie (en grote!) mahimahi. Wel 2x zo groot als de vorige die we vingen. Hij maakte grote sprongen uit het water.

Verwachting voor vandaag is dat we de komende 24u motoren. Daarna kunnen we hopelijk wat wind oppikken.

Positie:
33 40'824N
8 09'033W
nog 384 mijl te gaan

Filmpje Marokko roadtrip

Voor de liefhebber - wat beelden van ons reisje door Marokko!

Marokko

Marokko is intens. Overweldigende natuur, vier compleet verschillende landschappen in een tijdbestek van vijf uur rijden. Ontzettend veel vuil op straat en dan weer straten waar je bijna van de grond kan eten. Zoveel te zien op straat en onderweg. Vrachtwagens afgeladen vol met daarbovenop nog een lading koeien (of schapen of mensen), lifters, fietsers, ezelkarren, kuddes geiten. Dorpen in geel, bruin of rood, afhankelijk van de kleur van de aarde waarop ze zijn gebouwd. Razend drukke wegen in de steden en dan weer de A4 waar je twee uur lang geen andere weggebruiker tegenkomt.

We beginnen onze rondreis in Chefchaouen, een heel relaxt stadje in het noorden van Marokko, verscholen in het Rifgebergte. De medina is grotendeels blauw geverfd. Niemand weet waarom, maar het geeft wel een rustige, vrolijke uitstraling. De gastheer in ons pension wijst ons de weg naar een eettentje waar eigenlijk alleen Marokkanen komen. Er wordt hier volop gerookt en alcohol gedronken, zowel door mannen als vrouwen. We zitten er nog wat onwennig tussen.

Fez is overweldigend. In de medina met bijna 10.000 straatjes verdwaal je zodra je drie keer de hoek omgaat vanuit je pension. Vanaf het dakterras horen we tegen zonsondergang over de hele stad de minaretten. We laten alle indrukken op ons inwerken: het uitgestalde kamelenhoofd bij de slager, de penetrante lucht van de leerlooierijen, de ontelbare hoeveelheid katten en kinderen die door de straatjes krioelen, de voetbalwedstrijd Marokko – Gabon (3-0) die we samen met Ali, onze gastheer, bekijken op het lokale plein. Alleen maar mannen, aan de koffie of frisdrank, die rustig op het terras gezeten naar de wedstrijd kijken. Als er wordt gescoord, ontploft de medina heel even. 

We spreken met Ali over zijn dromen (hij wil ooit naar Parijs maar dit zal waarschijnlijk nooit mogelijk zijn omdat Marokkaanse regelgeving hem dan verplicht om een groot geldbedrag vast te zetten bij een bank als garantie dat hij terugkomt), over zijn geloof en over zijn beeld van Nederland (‘Jullie mogen toch gewoon cocaïne gebruiken in de kroeg? Dat is mij verteld!’). We proberen wat van elkaar te leren.

Na deze twee steden besluiten we om Marrakesh over te slaan en in plaats daarvan meer van de Marokkaanse natuur te bekijken. We vinden het lastig omgaan met de drukte en iedereen die je aanspreekt. Veel mensen proberen je een dienst te leveren om op die manier een paar dirham te verdienen. “Waar moet je heen, ik wijs je de weg wel”. Veel kinderen die vriendelijk ‘bonjour’ zeggen maar ook meteen om geld vragen. Wanneer je daar niet op ingaat, volgt er vaak een onvriendelijke reactie. Maar we ontmoeten ook veel mensen die alleen maar vriendelijk en behulpzaam proberen te zijn zonder dat daar wat tegenover hoeft te staan. Een jongen van een jaar of 17 waarschuwt ons om geen hulp te accepteren van mensen buiten de medina omdat zij alleen maar op geld uit zouden zijn. Op een gegeven moment weten we niet meer zo goed of we mensen nou wel of niet moeten aanspreken of wel of niet moeten reageren en we balen van ons eigen wantrouwende gedrag.

Het rijden door het Atlas-gebergte is een avontuur. De wegen zijn afwisselend goed en slecht. Regelmatig ontbreekt het asfalt of is de weg tijdelijk omgelegd vanwege bergwanden die naar beneden zijn gekomen. De uitzichten zijn telkens spectaculair. De tankstations extreem dun bezaaid….(gelukkig kan je ook in zijn vrij de berg afrijden en dan kan je best nog 75 kilometer rijden terwijl de boordcomputer maximaal 52 kilometer aangeeft).

We zien de Toudra-kloof, slapen in een palmoase bij Agdz en dalen af om de grootste watervallen van Marokko te bekijken, de Cascades d’Ouzoud. ’s Avonds staat er standaard een heerlijke maaltijd op ons te wachten in een gastvrij pension met ontzettend vriendelijke en geïnteresseerde gastheren.

Na al dat water van de afgelopen maanden was deze rondreis echt een hele mooie afwisseling. En gelukkig hebben we de foto’s nog!

Soms zit het mee, maar soms...

We hebben de zee vervloekt en geprezen. De tocht was letterlijk en figuurlijk een dolle achtbaanrit. Nu, 24 uur na aankomst in Rabat en met de eerste Marokkaanse indrukken achter de kiezen, zijn de emoties weer wat bedaard en wordt er langzaam al weer moed verzameld voor de volgende tocht. Gelukkig duurt dat nog wel een week of 2 want de benodigde dosis is nog niet bereikt.

Het begon op vrijdagochtend, nog heerlijk luilekkerend in de Algarve met het idee dat een overtocht er de komende 3 of 4 dagen er toch nog niet inzat. ’s Ochtends het weer checken en er leek zich toch opeens een klein weergaatje af te tekenen voor de komende 3 dagen. Daarna zou het weer allemaal bar en boos zijn. Dus aan de slag! Boot klaar maken en vertrekken. Met een goede omweg van zo’n 60 mijl zou alles prima te zeilen moeten zijn met de wind ruim van achteren.

De tocht begon voorspoedig. Heerlijk zeilend langs de Spaanse kust vingen we ons eerste tonijntje, vreugde alom! Tegen de avond moest de motor aan maar zo tegen de nacht kon die ook redelijk snel weer uit. Langzaamaan naderden we de Straat van Gibraltar, daar waar we de hardste wind verwachtte. En die kregen we ook. En niet lekker van achteren maar gewoon schuin van voren. Een goede windkracht 6 tot 7. Voor de niet zeilers onder ons: waar de zee zich vernauwt en wind en water door een engte moet, ontstaat een kermisattractie waar de Efteling jaloers op zou zijn. Om het feest compleet te maken hield onze automatische stuurautomaat er mee op. Dit betekende dat de boot op de hand gestuurd moest worden en de wachtloper van dienst gedurende zijn of haar 3 uur durende wacht geen moment achter het stuurwiel vandaan kan komen. Tel daar bakken zeewater bij op dat opspat wanneer de boot zich tegen een golf beukt waardoor je redelijk snel zeiknat achter het stuur zit. Tot overmaat van ramp raakte Floor ook nog geveld door behoorlijke zeeziekte waardoor Casper het zwaar voor zijn kiezen kreeg. Ten slotte vernamen we ’s nachts dat de haven die we aan wilden lopen (Rabat) dicht was vanwege de hoge golven waardoor invaren niet mogelijk was. Nog 7 extra uren op zee erbij tot de volgende haven…

Liggend in je bed of verkleumd achter het roer gaan dan alle opties door je hoofd. Kunnen we dit wel aan? Moeten we dit wel willen? Wat als dit elke keer gaat gebeuren? Middellandse zee is ook leuk?

Aankomen in Mohammedia voelde in eerste instantie een beetje als een deceptie. Tuurlijk, we hadden Marokko bereikt maar niet op de manier waarop we het ons hadden voorgesteld. Niks geen euforische invaart in Rabat, geen plek in de haven dus ankeren op een rollende zee. Dan helpt er maar een ding: onder de wol en eens even een flink aantal uren slapen. Dan ziet de wereld er altijd weer beter uit.

In ons geval was er de dag erna niets meer van de wereld te zien. Potdichte mist, we konden de voorkant van de boot niet eens zien vanuit de kuip. Toen die eenmaal optrok, begonnen ook onze kansen te keren. We belden met de haven in Rabat en zij bevestigden: vandaag zijn we open. Dus hop anker op en een beetje tegen onze principes in 30 mijl terugvaren. Het was een beetje of we een herkansing kregen. De oceaan was machtig maar ook prachtig. Een vette makreel aan de haak en toen ook de hoofdprijs, onze eerste mahi mahi!!! Om onze revanche compleet te maken hadden we een spectaculaire invaart de rivier op richting Rabat. Voorafgegaan door een pilot en achternagezeten door grote rollende golven, spoelden we letterlijk een wereld vol nieuwe indrukken binnen. Langs de kant stonden Peter en Monique van De Liefde naar ons te zwaaien en te filmen.  Lokale roeibootrivierovervaarders zwaaien vriendelijk en heten ons welkom in Marokko. Wat een fijn gevoel!

En nu liggen we prinsheerlijk in de marina. Onze roadtrip is geboekt en ons eerste souk-bezoek hebben we in de pocket. We hebben superveel zin in onze tocht in het binnenland. Chefchaouen, Fes, de Todra-kloof, de Hara Oase en Marrakech staan op het programma. En daarna? Dan is die emmer moed inmiddels vast wel volgedruppeld.

Tonijn(tje)

De eerste mahi mahi! 

Ruige invaart bij Rabat

Pilotbootje voorop (tussen de touwen)

Nieuwe indrukken