"See you on the circuit"

Kriieeek, snok...kriiiieeeek snok... Met een zucht klim ik uit bed, zoek in de doucheruimte naar een slaapzak en stommel voor de derde nacht op rij met m'n kussen onder m'n arm richting de salon. Ik word morgen waarschijnlijk weer wakker met een stijve rug, maar hopelijk pak ik op z'n minst een beetje slaap daar. In de punt van de boot waar we slapen, gaat het kraken van de lijnen op de steiger door merg en been en iedere keer als ik net in te dommel, rukt de boot hard aan de lijnen waardoor het lijkt alsof iemand me een enorme douw geeft.

Vanuit Gijon zijn we in redelijk tempo een flink stuk westwaarts opgeschoten en in onze eerste Spaanse ria aanbeland - Ria Ribadeo - waar de rivier de Eo, die de provincies Asturie en Galicie van elkaar scheidt, in zee uitmondt. Deze ria is eigenlijk net te groot voor het servet maar te klein voor een tafellaken. We hebben net te weinig ruimte om lekker te ankeren, proberen dit toch en vallen daardoor onbedoeld voor de eerste keer droog met onze boot. Dit gebeurt natuurlijk 's nachts dus dat is een onrustig nachtje 1. De dag er na pakken we daarom maar een meerboeitje op dat vast hangt aan een blok beton op de zeebodem zodat we daaraan kunnen hangen met de boot en minder ruimte nodig hebben om rond te draaien. Helaas is deze constructie niet gebouwd op het gewicht van onze boot dus wanneer de wind aantrekt ('s nachts natuurlijk...) slepen wij gezellig met een blok beton aan onze boot door de ria richting kade. Onrustig nachtje nummer 2.

We zijn daardoor genoodzaakt om naar de haven van Ribadeo te verkassen te midden van een selectie van Franse en Engelse pensionada's die daar al even liggen. Hier liggen we 4 dagen verwaaid vanwege de harde wind en de bijbehorende deining die vol de haven in staat. Onrustige nacht 3, 4, 5 en 6. Iedere ochtend wordt op de steiger het leed van de afgelopen nacht met elkaar uitgewisseld en inmiddels doen onze wallen bijna niet meer onder voor die van de pensionada's.

Overdag wandelen we de hele ria rond en gaan op zoek naar een huurauto. Die is volgens de lokale VVV alleen te verkrijgen bij een obscure kroeg die helaas de hele week dicht is. In een poging om beter weer af te dwingen, leggen we een stukje van de pelgrimsroute richting Santiago de Compostella af en dat lijkt te werken. Voor het einde van de week wordt er een stabiel weergaatje voorspeld om verder te trekken.

Op zaterdag scharrelt iedereen zenuwachtig rond op en om zijn boot. "Gaan jullie vandaag al?" "Heb je het gezien, de catamaran is vanochtend vertrokken en ook die Fransen met die rooie boot zijn al weg". We lopen nog een keer het dorp in voor wat laatste boodschappen en komen op de terugweg de roze Engelsman tegen. Hij is niet echt roze, maar zijn boot heeft wel een zalmroze kleur en op deze manier weten we aan boord over wie we het hebben. Hij vertelt dat hij zelf een dagje later vertrekt omdat hij nog op nieuwe bemanning wacht. Maar, zo zegt hij, "I'll see you on the circuit". En zo valt onze kleine gemeenschap van een week oud uiteen. De een vaart oostwaarts, de ander west. De een een nacht door en de ander duikt de eerst volgende haven weer in.

Wij varen in 2 flinke dagtochten naar A Coruna en vieren daar deze kleine mijlpaal met zelfgebakken appeltaart en een paar goeie Spaanse lunches. Wanneer we met onze bijboot door de haven tuffen, zien we een Nederlandse boot die we eerder in Roscoff tegenkwamen en drinken daar wat aan boord. Een stukje verder liggen de Amerikanen met wie we in Camaret voor anker lagen. Even later, varend richting de ankerplaats, staat een Engelse dame hartelijk naar ons te zwaaien en te roepen. Mevrouw Bahari (de mevrouw die bij de boot hoort die Bahari heet) is ook aangekomen in A Coruna en vertelt over de avonturen die ze hebben beleefd sinds de laatste keer dat we haar zagen. We kletsen wat en als we wegvaren roepen we haar na: "See you on the circuit!".