Ontsnapt

We zijn eindelijk ontsnapt uit Tréguier. Hoewel de wind nog steeds in de westhoek zit, besluiten we het er op te wagen om een baai verder te hoppen en belanden bij Perros-Guirec. Dobberend aan een meerboei overdenken onze ervaringen in Bretagne tot nu toe. We zijn onder de indruk van de kust, bezaaid met ruige rotsen en een zee die zich telkens weer honderden meters terugtrekt waardoor het lijkt of het land nooit meer onder zal lopen. Het kan niet anders dan dat het de mensen hier beïnvloedt.

We huren fietsen (met trapondersteuning want gewone zijn niet te krijgen en na onze fietstocht begrijpen we waarom) en fietsen via het binnenland naar Port Blanc aan de kust. Een lokale visser spreekt ons aan (is het Bretons?) en maakt ons duidelijk dat we via de kust naar Ploucharnez kunnen fietsen. We stuiten op een fietspad die dwars door een drooggevallen baai loopt en we fietsen op de bodem van de zee omringd door drooggevallen bootjes en achtergebleven wrakken. Twee uur later is het fietspad weer verdwenen onder het opkomende water.

Bij de volgende baai treffen we alweer een visser (deze spreekt Engels) en hij vertelt vol trots over de streek en waar de uitzichten het beste zijn. Hij legt ons vier keer uit hoe we moeten fietsen en om het zekere voor het onzekere te nemen, besluit hij het eerste stuk ook nog voor ons uit te rijden zodat we zekerweten goed gaan. Daar gaan we dan door Bretagne. De visser voorop in zijn oude Citroën, stapvoets door het heuvelland en Ep en Bep op de e-bike er achteraan. We mogen hem absoluut niet bedanken want het spreekt toch vanzelf en hij gaat er van uit dat als hij in Nederland is dat de mensen toch ook zo zijn? We betwijfelen het maar spreken dat maar niet uit. Met veel gezwaai en getoeter scheiden onze wegen ons en fietsen wij de aanbevolen hoogtepunten tegemoet.

Op de ankerplaats in Tréguier ontmoeten we Serge, een gepensioneerde tandarts die daar woont op zijn catamaran. Hij nodigt ons uit bij hem aan boord zodat hij ons op de waterkaarten wat goede ankerplekken in de buurt kan aanwijzen. Daarna biedt hij ons wat te drinken aan. Het is half twaalf ’s ochtends dus wij dachten nog naïef aan koffie of thee, maar Serge legt ons uit dat er in Bretagne voor de lunch een aperitief gedronken wordt. En wie zijn wij om tegen lokale gebruiken in te gaan? Een uurtje later stappen we weer in ons bijbootje, licht in het hoofd van alle informatie en misschien het aperitief?

We lichten ons anker en varen alvast naar de monding van de rivier om nog net even een tussenstop in te lassen bij de lokale oesterboer in La Roche Jaune. Daarnaast zit een lokaal tentje waar ze hun eigen rum maken. Bij een flesje cider op het terras kijken we naar vier vrienden die een voor een met een lange aanloop op hun damesbrommertje met aanhangers de heuvel op proberen te komen. We moedigen ze luid aan, maar een voor een stranden ze halverwege en moeten de rest lopen.

Onze meter die de temperatuur van het zeewater meet is van slag en geeft aan dat het zeewater 39.4 graden is. Casper is er helaas nog niet ingetrapt...