Couleur locale

Gespannen turen we naar de oppervlakte van het water rondom de boot. Het draait en kolkt en laat hier en daar rimpeling zien maar geeft verder niets prijs en houdt zich rustig. We hebben de instructies uit de vaargids met uiterste precisie opgevolgd. Rah de Sein, een stroomversnelling tussen het Bretonse vasteland en Ile de Sein door. Je moet er zijn op het moment van de kentering van de stroom, bij voorkeur bij doodtij. Je hebt dan een gaatje van een half uur om er doorheen te gaan en de vaargids adviseert om exact het midden van dat half uur te prikken. Ben je een uurtje vroeger of later dan kan het hier een heksenketel worden.

Vanuit alle richtingen zien we langzaam steeds meer bootjes opduiken die op precies hetzelfde moment er doorheen willen. Gelukkig, dan zullen we het de instructies vast goed begrepen hebben! In de verte ligt het eiland Ile de Sein te blikkeren in de zon. 300 huisjes groot.

We ontsnappen aan de heksenketel en varen de Atlantische Oceaan op. Hiermee laten we het Kanaal en de ruige rotskust van Noord Bretagne achter ons. We komen nu in zuid Bretagne waar de kustlijn veel minder dramatisch is maar waar een massa aan eilanden ligt die we graag willen gaan verkennen. De lucht is inmiddels merkbaar warmer en droger en geankerd voor het strand van Audierne wanen we ons al in tropische oorden. Totdat we een teen in het zeewater steken. Brrrr...

Het is weekend en de invaart die het stadje inloopt valt grotendeels droog waardoor er overal strandjes ontstaan waar de bewoners van hun vrije dag genieten. Hier langs de kust geen gebrek aan couleur locale. Wat oude mannetjes aan een glas pastis in de lokale kroeg, een schele winkeldochter bij de visboer, de lokale hangjongeren die vanaf de pier het water induiken. Nog niet overspoeld met toeristen. We halen garnaaltjes en borrelen bij de Dina Helena aan boord. Henk en Marja zijn de eerste medevertrekkers die we tegenkomen.

We halen ons anker weer op en bedenken waar we heen zullen varen. Onderweg stellen we het plan nog drie keer bij. We hebben proviand voor een paar dagen en zolang de zon blijft schijnen en er ook wat wind is, wekken we genoeg stroom op om vers brood te bakken en water te maken.

Het wordt steeds makkelijker om het idee van telkens wat moeten, los te laten. Even geen nieuwe klussen verzinnen en genieten van de vrijheid die we hebben.

Maar wanneer gaan die vissen nou eens bijten???