Onze bubbel

“Ja, kijk daar, een vrachtschip!” Zelden hebben we met zoveel plezier zitten staren naar één van de zeereuzen die honderden containers vervoeren. We zwaaien enthousiast. Geen idee of dat wordt opgemerkt, laat staan of er wordt terug gezwaaid. Na bijna 13 dagen één van de eerste tekenen of menselijke aanwezigheid. Langzaam wordt onze oceaanbubbel doorgeprikt.

Na bijna 2 weken op zee zijn we toe aan de aankomst. De 1 verlangt wanhopig naar een douche, de ander naar een goede wandeling of andere mogelijkheid tot lichamelijke activiteit, weer een ander heeft zin in een goed stuk vlees of aan een goede opruimbeurt aan boord. Waar we allemaal naar verlangen is een boot die niet 24 uur per dag als een dobber op en neer beweegt.

Op 2 januari varen we weg uit Mindelo en worden onze additionele crewmembers ruw in het diepe gegooid. Flinke golven met dito wind. De eerste 48 uur zijn echt afzien. Ze vragen zich regelmatig af: waar ben ik aan begonnen en hoe ga ik dit in hemelsnaam 2 weken volhouden??!!

Alles aan boord, bemanning inclusief, wordt ruw heen en weer geschud. Toch proberen we een soort ritme en routine aan boord te vinden. Julien bakt brood voor de lunch, Vincent is chef vislijn, Casper doet 1001 dingen en Floor houdt zich bezig met weer en blog. Tussendoor probeert iedereen zoveel mogelijk slaap te pakken.

In de eerste 48 uur trekken we vis naar binnen. Eerst een mahimahi en daarna een kanjer waarvan we nog steeds niet weten wat het is. Wie het weet mag het zeggen? Daarna worden al onze lures afgebeten. Hoewel we geen niet-vliegende vis meer zien, moeten ze er dus wel zitten. We zien een groepje grinden (kleine zwarte walvissen) bij de boot en later nog een paar keer dolfijnen.

Iedere avond om 19u30 UTC hebben we radionetje maar hoe verder we geraken hoe lastiger het is om de anderen te ontvangen. Onze bubbel wordt steeds kleiner en steviger.

Dagen vullen zich met klusjes – de boot houdt er geen rekening mee dat klussen nu even heel oncomfortabel is en tijdens een oceaanoversteek gaan er dus ook dingen stuk. Er komt zout water binnen in de achterhut… Het valt mee, dit wordt veroorzaakt door de emmers zout water die we over ons heen gooien bij wijze van douche. Via de bakskist sijpelt dit door in de achterhut. Dan staat er water in motorruimte. Dit probleem wordt ook opgelost. Het water dat af en toe de kuip in komt, vindt zijn weg naar beneden via de noodroerinrichting. Wordt ook afgedicht. Dan doet de SSB radio het niet meer lekker – we kunnen wel ontvangen maar niet zenden. Het blijkt dat de aansluiting van de tuner is gecorrodeerd. Draadjes opkalefateren en we zijn weer in de lucht.

’s Nachts of ’s middags liggend in je bed merk je dat zo’n trip op zee wat met je doet. Droomloos slapen doet bijna niemand meer en wanneer je wakker ligt is er alle rust en ruimte om na te denken over wat de toekomst eventueel kan brengen. Geen dagelijkse rompslomp als boodschappen om je mee bezig te houden.

We kijken urenlang naar de verschillende kleuren van de oceaan en de snelheid waarmee de golven zich op- en afbouwen, naar de wolkenpartijen in de lucht, naar de sterrenhemel wanneer die zich laat zien, naar de kleine vogeltjes die als zwaluwtjes over het wateroppervlak scheren, naar de zwermen vliegende vissen die uit het water opstijgen, de een meer succesvol en gracieus dan de ander.

Na 13 en een half etmaal zijn we echt blij wanneer we het anker kunnen laten vallen bij Iles du Salut in Frans Guyana. 48 uur bijkomen voordat we ons aan het laatste stuk van de oversteek wagen, nog 200 mijl tot aan Domburg, Suriname. Even de benen strekken, aapjes kijken, zwemmen, een biertje drinken en een nacht onafgebroken slapen.

Het laatste stuk naar Suriname is als varen op het IJsselmeer. Geen golven, groenbruin water, 4 meter diep. En de motor aan…geen zuchtje wind meer te bekennen voor een groot deel van de tocht. Tegen de ochtend komen we aan bij de monding van de Surinamerivier. We kijken onze ogen uit naar de vissersbootjes, de kleurige huizen op de kant en de rode en groene boeien. Het is ondiep hier dus het is goed uitkijken dat je binnen de vaargeul blijft. ’s Middags tegen borreltijd zijn we er! We zien de groep zeilers die ons zijn voorgegaan al liggen in de verte, geankerd bij Domburg. Het is leuk om boten terug te zien waarvan we dachten dat we die niet meer tegen zouden komen en om boten te ontmoeten die we tot nog toe alleen maar van verhalen kenden.

Het havenresort bij Domburg is een waar paradijsje om bij te komen. Vlak water. ’s Ochtends in de kuip bij een opkomend zonnetje luisteren we naar de brulapen aan de ene kant van de oever en de hanen en andere vogels op de andere oever. In de bar op de kant vertellen we sterke verhalen over onze overtocht aan de overige zeilers. Eindelijk weer eens langer onder een (koude) douche! Hier willen we wel even ons kamp opslaan voor een tijdje en bedenken hoe we de komende paar maanden tot aan het orkaanseizoen willen inrichten.

Laatste boodschappen doen

Klaar voor vertrek!

Zeilen op standje oceaan oversteken

Pret op het voordek

 

Ter voorkoming van scheurbuik

Wat hebben we nou gevangen???

Afzien tijdens de nachtdienst

Klussen gaat altijd door. Ook midden op de oceaan.

Iedere dag vers gebakken brood

Heel even niets

Iles du Salut

Eindelijk weer de benen strekken

Magisch doorkijkje

Aapjes kijken

Iles du Salut - een prachtige landingsplek

Waterkant in Domburg, Suriname - de beloning!