Belangrijke update!!

Vanochtend vertrokken vanuit Tavira naar Cadiz? Rabat? Het maakt niet uit, want....FISH ON!!!!! Een tonijn(tje)!!! Vlak voor het ingaan van de eerste wacht begon de lijn te gillen. Niks geen protocol volgen, gewoon binnenhengelen dat ding. Morgen tonijnsashimi als ontbijt.

Rustig weer tot nog toe. We varen zo oostelijk mogelijk om straks de harde wind ruim van achteren te kunnen nemen. Nog zo'n 180 mijl te gaan.

De sage van het nimmer arriverende verfpotje

We nemen het visprotocol nog een keer door:

1. De vislijn begint te gillen.
2. De wachtloper van dienst gilt ook: “FISH ON!!!
3. Casper snelt naar de hengel en gaat de buit binnendraaien. 
4. Floor:

• haalt de snelheid uit de boot (zeil verminderen of gas verminderen)
• pakt binnen de alcohol (nee, niet om de vangst te vieren maar om de vis mee te verdoven of op z’n minst het gespartel te verminderen)
• pakt de gaff (een gemene haak om de vis mee aan boord te trekken)
• laat alvast wat recepten door haar hoofd gaan hoe de vis te bereiden
• oefent alvast wat troostende woorden voor het geval de buit mocht ontsnappen
• probeert het algehele stressniveau aan boord wat te verminderen
• moedigt ondertussen Casper hulpvaardig aan

Hoewel het protocol er ondertussen feilloos inzit, hebben we het tot nog toe niet nodig gehad. De makrelen die we vingen waren heerlijk, maar waren weinig bewerkelijk om binnen te hengelen. Maar voor onze tocht naar Marokko hebben we goede hoop op het grotere werk. Verlekkerd kijken we op iedere vismarkt die we tegen komen naar de bonito’s en ander tonijnwerk. En dan stuurt de Vagebond ons ook nog foto’s van hun vangst onderweg naar Rabat. Drie pracht mahimahi’s!!! Dus op naar Marokko!

Ware het niet dat wij muurvast zitten in de sage van het nimmer arriverende potje verf. Een maand geleden besteld en ondertussen vele mañana’s verder hadden wij nog steeds geen verf om de roest in onze watertank mee te lijf te gaan. Moest van buiten Portugal komen. Zou volgende week in Lissabon zijn. “Niet aangekomen, gek, nooit eerder gebeurd, maar toch zeker morgen”. “En anders maandag”. “Of het er al is? Nee, maar toevallig net met de leverancier gemaild waar het blijft”. “Morgen zeker!” Hoe graag we de Portugezen ook mogen, op verfgebied waren we ons vertrouwen in hen een beetje kwijt en bestelden de verf daarom in Ayamonte, net over de Portugese grens in Spanje. Hier zit een watersportwinkel die door Nederlanders wordt gerund. Vol goede moed en met een pracht weergat voor onze tocht naar Marokko voeren we op maandagochtend vanuit Faro naar Spanje. Boot aangelegd voor een korte pitstop bij de watersportwinkel. Geen verf. Waarschijnlijk mañana… Weg weergaatje naar Marokko, weg geplande roadtrip door Marokko en het krat met sushibenodigdheden ook maar weer opgeborgen.

Inmiddels hebben we de verf en is de watertank geschilderd maar het loket voor weergaatjes naar Rabat is voorlopig ferm gesloten. Het poeiert de komende dagen vanuit de Straat van Gibraltar dus daar wagen we ons niet aan.

Wie de zakdoek er inmiddels bij heeft gepakt, berg die maar weer op. Want wij vinden het nog steeds fantastisch in de Algarve! De zomer duurt hier voort. We hebben genoten van familiebezoek, spotten in Faro en Tavira volop ooievaars en flamingo’s, we shoppen ons suf in de Chinese winkels die al die dingen verkopen waarvan je eigenlijk niet begrijpt dat je ooit zonder hebt kunnen leven, we hebben nog een paar hele fijne zeildagen en dompelen ons onder in het laid-back bestaan op Ilha de Culatra en Ilha de Tavira. 

En we nemen het visprotocol nog maar een keer door want mañana…

Vissers bij de vleet 

Ilha de Culatra - een beetje Carieb in Europa

Ilha de Culatra - strandjuttersparadijs

Niet de lokale ijsbaan maar zoutwinning

Flamingo! (en dan niet in Artis)

Zout schuiven

Kielekiele

"Hoeveel centimeter nog onder de roerbladen?" "Volgens mij ligt de buik al vast." "Liggen we nu scheef?" "Moeten we anders een anker uitbrengen aan de zijkant?" "Volgens mij is het daar dieper!" We zitten met 4 mensen in de kuip en Femmie ligt in het water en wordt rondjes rondom de boot gestuurd om te kijken of het overal even diep is en om de diepte onder de boot te meten. Het valt niet mee als 13-jarige tussen alle volwassenen...

Bij het schrijven van ons vorige blog hadden we al lang en en breed bedacht hoe we de hele Algarve en een deel van de Spaanse zuidkust zouden gaan verkennen. Sterker nog, we waren al anker op gegaan om te vertrekken! Alleen de kiel moesten we nog even laten zakken... Normaal een kwestie van een knop ingeduwd houden maar nu blijft het oorverdovend stil. Ons hydraulisch systeem lijkt niet te functioneren, waarschijnlijk door een lekkage van de slangen die in de kielkast zitten. Om dat te controleren moet de kielkast open en dat betekent dat we moeten droogvallen (we weten niet zeker of het water boven de kielkast uitkomt als we 'm openmaken dus om het zekere voor het onzekere te nemen, hebben we liever geen water onder de boot als we dat doen).

Kielkast openmaken. Spannend!

De eerste keer gaat het vlekkeloos maar is het donker dus dat kunnen we niet bewijzen. Peter van zeilboot De Liefde (sydeliefde.blogspot.nl) komt een handje helpen en Monique en Femmie verlenen morele support vanaf hun boot. Het euvel is snel bewezen. Kielkast gaat open en bij de eerste aai over de hefkielknoppen spuit de hydraulische olie er uit. Slang lek. Kielkast gaat weer dicht en een paar uur later drijven we weer.

De boosdoener

Cas gaat vol goede moed op pad naar Portimao om op zoek te gaan naar nieuwe slangen. Hij heeft mazzel want hij komt per toeval Arie tegen. We hebben een paar weken eerder naast hem voor anker gelegen en hij haalt die dag toevallig net zijn boot uit het water en kent de scheepswerf van Portimao als zijn broekzak. Twee uurtjes en wat kopjes koffie later kunnen we weer anker op om de lekke slang te demonteren zodat die naar het hydrauliekmannetje kan. Kwestie van weer een keer droogvallen. Peuleschil. Hebben we immers al gedaan.

We varen naar dezelfde plek, het water zakt alleen dit keer zakken wij mee! Naar één kant!! De boot helt over en helt over. Binnen valt alles om. Even is er blinde paniek. "We gaan om!!" roept Casper. "Wat moet ik doen???" roept Floor. Dan lijkt de boot langzaam tot stilstand te komen. Peter is dan al halverwege De Liefde onze kant op geroeid, opgeschrikt door ons geschrokken gegil.

Rechtop duwen lukt niet meer.

Daar ligt ze dan onze stoere Summerwind. Gestrand. Droogvallen voor amateurs. De schrik zit ons even goed in de benen en de tijd voordat we weer drijven kruipt voorbij. En we moeten nog een keer om straks de nieuwe slang te monteren.

AU!!!

Een paar dagen later is het zover. Monique en Peter zijn aan boord gekomen om morele support te verlenen en met z'n vieren maken we elkaar helemaal gek met ieder zijn eigen gedachten over wat we nu wel of niet moeten doen. Iedere millimeter dat het water zakt wordt in de gaten gehouden. En het lukt! Drooggevallen zoals het hoort, in de stralende zon! De nieuwe slang wordt gemonteerd en de kiel loopt weer als een tierelier.

Het is duidelijk en welverdiend: Peter krijgt de Summerwind Kluskroon uitgereikt! (medezeilers let op: als je bij De Liefde aan boord een klus verricht, maak je kans om deze felbegeerde trofee uitgereikt te krijgen want het is een wisseltrofee)

(klus)Koning!

Tussen het klussen door wordt er gevist (maar niks gevangen)

En Lagos bezocht (low-budget lunch)