"Are you crossing the Atlantic?"

Eén, twee, drie, vier, vijf........elfhonderdachtennegentig, elfhonderdnegenennegentig, twaalfhonderd! 1200 boten...en een stuk of wat voor anker net buiten de haven. We liggen in het grootste vertrekkersdorp van Europa: Las Palmas op de Gran Canaria. Alles ruikt, ademt en proeft hier naar oversteken. Of het nu naar de Kaapverdische eilanden is, Senegal en Gambia of het Caribisch gebied. Er lijken maar twee vragen belangrijk hier: (1) wat moet je nog doen aan de boot; en (2) wanneer vertrek je.

Aspirant-opstappers (je herkent ze aan hun standaarduitrusting: dreads op het hoofd (een hippie-achtig doekje om het hoofd geknoopt mag ook voor de dames), gitaar op de rug (wie heeft daar plaats voor aan boord?) en een grote glimlach op het gezicht (niemand heeft immers zin in een stuk chagrijn aan boord). Ze schuimen de steigers af en we maken er een kunst van om wanneer er 1 in zicht komt snel weg te duiken zodat het lijkt alsof we niet aan boord zijn. Iedere etalage en aanplakbord hangt vol met wervende teksten over dat ze willen koken, nachtdienst draaien en hoeveel talen ze spreken. Wij spreken zelf geen italiaans, zweeds of russisch dus dat is niet echt een meerwaarde voor ons. Als er weer 1 in een rubberbootje langsgeroeid komt met de vraag of we nog een opstapper willen meenemen de Atlantische Oceaan over, zeggen we vriendelijk doch beslist nee. In het Engels, Frans en in het Nederlands als het moet.

Wij zijn eigenlijk wel klaar voor vertrek en krijgen zo langzamerhand echt zin in de volgende mijlpaal. 8 dagen en nachten op zee voor de oversteek naar Mindelo. Met z'n tweeën. De voorraden zijn ingekocht na bezoekjes aan minimaal 5 supermarkten, de weerkaarten worden grondig bestudeerd. Er is een nieuwe vis-reel aangeschaft - de vorige kon al ons visgeweld niet aan.

Voorlopig zit vertrekken er echter nog niet in want de komende week wordt er nog een steady zuidenwind voorspeld.

Hoewel we niet vreselijk veel van de Canarische Eilanden hebben gezien, kijken we met veel plezier terug op onze tijd op La Graciosa en Lanzarote. We beleven hele gezellige dagen met de Tarpan (de boot van Bram en Anja, echte ervaringsdeskundigen die 35 jaar geleden al hun eerste reis maakten) en met de Amuse (Stijn en Yvette hopen we de komende maanden nog vaker tegen te komen).

Mams en Harrie komen ons opzoeken, maar wat een pech: mam blijkt longontsteking te hebben waardoor het merendeel van de geplande activiteiten niet doorgaan. Toch beleven we waardevolle momenten samen en het is fijn om ze weer even in het echt te zien. Hopelijk zien ze kans om ons over een tijdje nog een keer op te komen zoeken en dan zullen we de boel wel eens even op stelten zetten.

Wanneer zij vertrekken is het voor ons tijd om los te gooien en we zeilen in een dag en een nacht richting Gran Canaria waar we veel andere Nederlandse vertrekkers tegenkomen die ook op goed weer liggen te wachten. Gelukkig is daar altijd nog de nimmer slinkende kluslijst waar we ons goed mee vermaken. We stoeien met de naaimachine om er een Surinaams gastenvlaggetje en een klamboe onder uit te wurmen (10 meter bruidstule verwerken is geen makkelijke opgave!). Kapotte onderdelen vervangen, navigatiesoftware updaten, verstaging checken, filters vervangen, verzekeringen updaten. zo maar een kleine greep. En het belangrijkste: de dubbelblind uitgevoerde goedkoop-bier-proeverij (men neme 5 verschillende blikjes bier die ieder niet meer dan 25 cent mogen kosten en drinkt geblinddoekt uit 5 geanonimiseerde blikjes bier om te bepalen welke het beste is).

Het is afzien hier...

Ps. alle leuke reacties op ons vorige filmpje hebben ons enorm gemotiveerd om meer te filmen dus we hopen later deze week een nieuwe editie te kunnen posten!

Racen met de Amuse (op de foto kan je toch niet zien wie wie inhaalt..)

De naaimachine, onze beste vriend

Onderweg naar Las Palmas

De top van La Graciosa bereikt

Mooie kusten op La Graciosa

Tarpan laat zien hoe dat werkt: passaatzeilen!

Blikke bootjes

Wijn-connaisseur (in wording)

De Summerwind (over een tijdje)