Nog geen Tabak van

'Frequently during the period from early December through mid January or so, the easterly trade winds become stronger and remain moderately strong for a period of at least several days, sometimes more than a week or so. These are the so-called “Christmas winds” of the Caribbean'.

Nou daar zijn we dan mooi klaar mee. We liggen in een ankerbaai op Aruba en het waait hier de stront van de dijk. Iedere ochtend (en middag en soms ook avond) halen we hoopvol (maar tevergeefs) een nieuw weerberichtje op om te zien of zich binnenkort een weergaatje aandient om in 5 dagen naar Jamaica te varen. Cruiseboten varen af en aan. Aan boord is het met de wind die hard rondom de mast waait een beetje ongezellig. Je gaat niet voor je lol even in de kuip zitten, tenzij je er plezier in hebt om daarna de knopen uit je haar te kammen die er in gewaaid zijn. We hadden eigenlijk gehoopt om tussen kerst en oud & nieuw te vertrekken, maar dat bleek er niet in te zitten.
Gelukkig heeft Aruba behalve eindeloos veel hotels, Gucci, Prada en Cartier een nog grotere troef in handen. Eerder dit jaar zijn de Tabakjes (Kees, Majida en Marijn) hier neergestreken toen ze in Curacao besloten om hun zeilreis per boot voorlopig te pauzeren en het avontuur elders voort te zetten. Wanneer we na de beruchte inklaarprocedure aan de levensgevaarlijke douane-steiger (die in het echt ook wel weer meeviel) de ankerbaai invaren en met ons kleine bootje naar de kant varen, staan zij ons al vrolijk zwaaiend op te wachten. Het is alsof we gisteren nog onze eerste Carieb-biertjes samen dronken op Tobago!
We worden door hen compleet in de watten gelegd. We mogen hun auto lenen en tuffen langs de boulevard waar we onze ogen uitkijken naar alle designer shops terwijl we meeblèren met alle kersthits op de radio. We kunnen heerlijk uitgebreid (warm!) douchen, de wassen worden bij hen gedraaid en het is vooral heel erg fijn en gezellig om ze weer te zien. We houden een uitbundig Surf & Turf kerstdiner bij de familie Tabak, samen met de Vageb(l)ondjes en maken ons op om ook Oud & Nieuw bij hen te vieren.

We lopen onze spieren stram in Nationaal Park Arikok, oefenen onze buoyancy en navigatieskills in onze meest ondiepe duik ooit (2m), raken verslaafd aan restaurant de Zeerover (je kan echt alles in een frituurpan gooien!), hotsenbotsen off road over het strand om daar vakkundig de Tabak-drone te slopen en kletsen gezellig bij en filosoferen en dromen over nieuwe toekomstige avonturen.

Nu lijkt er langzaam zicht te komen op een weergaatje vanaf 6 of 7 januari. Natuurlijk hebben we heel veel zin om verder te varen en Jamaica te gaan verkennen. Maar ach, misschien wordt het wel weer verder uitgesteld. We hebben er immers nog geen Tabak van!!

Flinke branding aan de oostkant

Overnachtingshut aan de oostkant - compleet met bedden  en al!

Ieder nadeel hep z'n voordeel

In Curacao staat onze favoriete bezigheid weer op het programma....klussen aan de boot. Onze noeste arbeid in Trinidad heeft ons slechts korte tijd plezier opgeleverd. De antifouling, de verf op het onderwaterschip die er voor moet zorgen dat we niet de hele flora en fauna uit de oceaan met ons meeslepen, heeft niet gehouden, dus dat moeten we weer eens dunnetjes overdoen.

Het planmatige in ons karakter (althans in dat van één van ons tweeën...) zijn we nog niet helemaal kwijt, dus ruim van te voren bestellen we de juiste potten verf en boeken een datum om uit het water te gaan. Helaas werkt het Caribische tempo niet in ons voordeel en blijkt de verf toch niet op tijd geleverd te kunnen worden waardoor we onze planning een week moeten opschuiven. Waar dat voorafgaand aan onze reis een hoop gescheld en getier zou hebben opgeleverd, zien we nu dat de reis toch wel al haar sporen op ons nalaat: joepie! nu kunnen we een weekje sightseeing doen op Curacao!

In plaats van in de Curacao Marina parkeren we onze boot daarom op de immense ankerplaats op het Spaanse Water. Riens van SY Zeezwaluw chauffeurt ons naar Willemstad voor het inklaarproces en geeft ons meteen de belangrijkste ins en outs die we moeten weten (lees: waar kun je goedkoop en lekker eten!).

We huren een prachtbolide met arko (alle ramen kunnen open) bij Dennis en na de lijst met bijzondere aandachtspunten doorgenomen te hebben ('als je de knipper naar rechts aanzet dan gaan de ruitenwissers aan' en 'laat de blower maar uit want dan valt je motorvermogen weg') voelen we ons de koning te rijk. We hebben de auto ook hard nodig want we willen we de volgende ochtend al voor zevenen op pad. Een belangrijke To-Do staat er dan op het program - we hebben om 9u een interview bij het Amerikaanse consulaat om een visum te bemachtigen zodat we met de boot naar de VS kunnen en de weg naar Willemstad is druk, hobbelig en onvoorspelbaar. We varen de volgende ochtend met ons kleine bootje naar de kant waar we in de ochtendschemering ons rode scheurmonster al net kunnen ontwaren. SHIT! Lekke band. En de reserveband is ook lek... Dan maar met een lekke band op pad, over de onverharde wegen op zoek naar een tankstation. Gevarenlichten voor de zekerheid aan, met als gevolg een zwiepende ruitenwisser voor je snufferd in de stralende ochtendzon. Een bijzonder gezicht. En ook nog aansluiten in de file...
Met het wegtikken van de tijd, stijgt de temperatuur in de auto en nemen de klotsende oksels toe. We parkeren ons scheurijzer (alleen nu dus even niet) langs de kant van de weg, verkleden ons in ons goede goed en steken de duim omhoog. Gelukkig duurt het nog geen minuut voordat we worden opgepikt door een auto die gelukkig wel over airco beschikt en wiens banden wel vol lucht zitten en kunnen we daarin aansluiten in dezelfde file.

Uiteindelijk komt alles op z'n pootjes terecht. Wij zijn op tijd voor ons interview waar we glansrijk voor slagen, Dennis heeft ondertussen de lekke band en het reservewiel gefixt en wij krijgen vanuit Willemstad een lift terug naar ons karretje. Al met al een goede start van ons verblijf hier op Curacao!

De dagen er na tuffen we probleemloos over het eiland. We beklimmen de Christoffelberg en duiken de Blue Room in, een grot aan de westkant van Curacao. We worden een beetje verliefd op Willemstad. We drinken de wereldberoemde Rom Berdè, een gifgroene rum die het midden houdt tussen dropshot, pastise en wodka, in de Netto Bar in Willemstad en proberen de lokale cuisine in iedere snèk en foodtruck die we tegenkomen. Een snèk is een openluchtbar waar bier, rum, pastechis, kippenpootjes, ijs en soms complete maaltijden worden  genuttigd. Vaak staan er een paar plastic stoeltjes en tafels voor de deur, de meeste mannen hangen aan de getraliede toonbank. Couleur locale noemen we dat.

En zo doen we in sneltreinvaart een rondje Curacao en schudden we de laatste Bonariaanse rustgevoelens van ons af. De potten verf zijn inmiddels gearriveerd dus vanaf maandag kunnen we aan de slag!

Uitzicht op Klein-Curacao bij zonsondergang

Invaart naar Spaans Water

Een stuk frisser hier, slechts 28 graden. Tijd dus voor een fleece-dekentje

Sight-seeing: uitzicht over Santa-Martha baai

Santa Martha baai: anker wishlist

Onze rode duivel

Uitzinnige vreugde, de top is bereikt

Bloed, zweet en een selfie