Back in the sadle

Winterslaap, zomerreces, najaarsblues, noem het hoe je wil, maar het was stil aan het front. Inmiddels 10 maanden compleet ondergedompeld in het Caribische ritme, zijn we ten prooi gevallen aan het manana-manana-motto. In ieder geval op blog-gebied. En het klinkt misschien een beetje stom, maar 6 maanden op Bonaire liggen, daar schrijf je niet direct iedere 2 weken een spetterend verhaal over.

Het echte reisgevoel ligt heel diep weggestopt een beetje te sluimeren, te wachten tot het weer wakker geschud wordt. Vanaf half oktober zien we de eerste mede-zeilers langzaam wakker worden.
Weerkaarten, actueel en historisch, worden er bijgepakt, routes worden uitgeplozen. Het orkaanseizoen is officieel nog niet voorbij maar de eersten wagen het er op om weer richting de Oost-Carieb te vertrekken. Wij wisselen dan nog een aantal hoogte-en dieptepunten van onze reis tot nu toe af, in Nederland en terug op Bonaire. En dan is het zover. Na een laatste gezellige steigerborrel worden de volgende ochtend de benodigde uitklaarstempels gehaald bij de douane. Er rolt nog net geen dikke stofwolk uit het grootzeil wanneer dit na 6 maanden voor het eerst weer wordt gehesen. Wel moeten we de schimmel uit de reddingsvesten spoelen. Met enige weerstand draaien de schroeven de eerste rondjes en krakend breken de roerbladen zich los uit de aangroei. De koers is oostwaarts, een schamele 25 mijlen naar Klein-Curaçao om in te komen. Een uurtje of 7 later dobberen we heerlijk eenzaam en alleen achter ons anker met uitzicht op een helderwit strand en op de achtergrond het geluid van golven die breken op het rif. Een verdwaalde schildpad steekt nog
even zijn kop boven het water uit om te zien wie zijn avondrust komt verstoren. Het is gedaan met de rust, onze reis is weer begonnen. De komende 6 maanden varen we naar Aruba, Haiti, Jamaica, Cuba en de Bahama's. 

We zijn klaar voor nieuwe avonturen!

Sent from Iridium Mail &a   mp;  Web.