Weer even terug in Trinidad en Tobago

Tussen het werken, socializen en rommelen door hebben we eindelijk tijd gevonden om de video over onze tijd in Tobago en Trinidad af te maken. Een beetje heimwee krijgen we er wel van...

Iedere tuthola kan scooter rijden!

Een maand liggen we alweer op Bonaire!! Hoog tijd om een leemte in de opvoeding op te vullen: scooter rijden... Gesterkt door de wetenschap dat ik hier iedere tuthola op een scooter zie rijden, ik 3x gezakt ben voor mijn motorrijbewijs (en het vervolgens maar heb opgegeven) en door de aanwezigheid van Carla (die zo mogelijk nog minder ervaring heeft dan ik), huren we 3 scooters om Bonaire mee te verkennen.

De verhuurbaas kijkt wat bedenkelijk als hij hoort dat we (de dames) nog nooit scooter hebben gereden en ons hinkepotend oefenrondjes ziet draaien op de parkeerplaats. Hij loopt het eerste stukje wel even met ons mee om te zien of het goed gaat (dat geeft aan hoe hard we rijden...).

Nadat we ons met trillende handen en klotsende oksels door het verkeer van downtoon-Kralendijk hebben geworsteld, pakken we de highway richting zuid. Met de wind van opzij houden we ons stevig met beide handen vast en durven ons hoofd amper te bewegen uit angst dat onze scooter-pet afwaait (so much voor de wind in je haar voelen - met die zeelucht zie je er dan uit als Tina Turner die haar vingers in het stopcontact heeft gestoken). Eenmaal op rustiger wegen gaat het gas er op. Toch zeker wel een kilometer of 40 per uur. Vroemmmm!!!

Bonaire heeft een heel bijzonder landschap - in je ene ooghoek het roze water van de zoutpannen en in je andere ooghoek knal-turquoise water van de zee. Voor ons uit schieten de hagedisjes over de weg, een veilig heenkomen zoekend voor de motorgang.

Aan de horizon slalomt Cas lekker over de weg, Carla en ik volgen verbeten.

We bekijken de slavenhuisjes en staan stil bij de kunstwerken van aangespoeld hout en afval. We lunchen heerlijk bij Lac Bay waar we even wegdromen en ons voorstellen dat wij daar als een speer over het water windsurfen. Eerst maar eens veilig die scooter terugkrijgen in Kralendijk...

Na een uurtje of 4 en het betere bochtenwerk (kl*te grind...) zijn we blij dat we de scooters weer heel kunnen inleveren. Kralendijk haalt ook opgelucht adem want het verkeer op de rotondes stroomt weer een stuk makkelijker door zonder wiebelende slakken er op.

Maar....wordt ongetwijfeld vervolgd want we moeten nog te noord!