SVSummerwind travels the world: augustus 2017

We hebben ons kamp opgeslagen in de Algarve. Tot eind september wanneer we verder willen naar Marokko. Vanaf Lissabon zijn we in de richting van Cabo Sao Vincente geprutteld, het meest zuidwestelijke punt van het Europese vasteland en een indrukwekkende kaap om te zien. Met het ronden van die kaap nemen we (voorlopig?) afscheid van de frisse oceaanbries en deze maakt plaats voor een warme wind. Truien en lange broeken worden diep weggestopt en we moeten naarstig op zoek naar een grotere variëteit aan bikini's en zwembroeken. Er zijn er eerder onderweg een paar gesmolten in wasdrogers die wellicht wat te hoog ingesteld waren...

Cabo Sao Vincente

Ons basiskamp is Alvor geworden. Een klein toeristisch dorp aan een lagune tussen het nog veel meer toeristische Lagos en Portimao. Alvor ligt aan een soort waddengebied waar iedere 6 uur de zandplaten droogvallen, en dat alles beschut van de oceaan door een duingebied. Als je het nog niet was dan word je hier vanzelf een soort Midas Dekker want de diversiteit aan vogels, vissen en krabbetjes is groot. De menukeuze in de restaurantjes is dat niet. Sardientjes, sardientjes, sardientjes. Gelukkig vervelen die niet snel. Naast sardientjes zijn er ook veel roodverbrande luidruchtige Engelsen. Die vervelen wat eerder.

Alvor ankerplaats

Vanuit ons basiskamp maken we uitstapjes naar verschillende stranden en baaitjes in de buurt. De eerste familie komt op bezoek en samen met hen wordt er van alles ondernomen. We zeilen een dagje mee met Ronald en Anneke op hun nieuwe boot (en ontdekken dat er dus boten zijn die met minder dan windkracht 3 wel nog kunnen zeilen). We eten gezellig met oud-collega Jeannet en Ed. En maken kennis met menig andere bewoner in ons basiskamp. We doen ook mee aan de lokale feestweek en vegen op de afsluitende avond de dansvloer aan wanneer de Portugese Nick & Simon komen optreden (Ricardo & Henrique, check them out!!!). Het voelt al bijna als thuis.

Familiepret

De komende weken staan in het teken van klussen aan de boot - het bovendek heeft een nieuwe laag verf nodig en we voeren een eeuwige strijd tegen roestplekjes - de rest van de Algarve verkennen en er staan nog andere familiebezoeken op de planning. We bereiden ook langzaam onze reis naar Marokko voor waar we een roadtrip willen gaan maken. En tussendoor vooral heel veel genieten!

Sleutelen. Aan je eigen boot of die van de buren.

Voordeel van droogvallen. Boot poetsen!

'Pfff, ik zie constant meer dan 25 knopen op de windmeter'. 'Ja maar we hebben wind van achteren en dan lijkt het altijd minder'. 'Maar de golven gisteren waren toch best behoorlijk'. 'Straks krijgen we wel meer van dit soort wind'. 'Ok, laten we dan maar gaan'.

Zonsopkomst in een winderige ankerbaai

Het is donderdagochtend 7 uur, wat een tijdstip voor deze discussie! Het heeft de hele nacht flink gewaaid en hoewel we rustig lagen op onze ankerplek, slaap je dan toch meestal wat onrustig. We maken de boot klaar voor vertrek en halen de laatste weerberichtjes op. Gisteren vertrokken we uit Lissabon met flinke wind. En op zich was het allemaal prima - het grootzeil een flink stuk kleiner gemaakt, het voorzeil gereduceerd tot een snotlap, en toch nog 7 knopen. Dat is racen 'Summerwind-style'.

Maar we zijn ons reis-mojo een beetje kwijt en in een vakantieritme beland. Bijna een week in de haven van Porto gelegen, daarna ruim een week in de haven (met zwembad!) bij Lissabon. Tussendoor weliswaar een nachtje geankerd bij prachtig Ilha da Berlengha, maar dat voelde toch heel rollerig na al die dagen vastgeknoopt aan een solide en beschutte steiger. We wisten niet hoe snel we de lijntjes weer moesten vastknopen bij Lissabon!

Echter, na een dag of 7 begint het langzaam te knagen. De havenkosten lopen op, het zwembad hadden we nou wel gezien en we zagen iedere dag fantastisch zeilweer voorbij komen. Dus uiteindelijk gooien we toch maar los na een (iets te) gezellige avond met Harry-in-a-hurry, een medezeiler die zin had in een praatje met mede-Nederlanders. Hij zeilt langs de Europese kust alsof hij achterna gezeten wordt, al begrijpt hij zelf niet waarom hij zo'n haast heeft.

En tot overmaat van ramp moeten we afscheid nemen van ons reismaatje Ed. We kwamen Ed tegen in Camarinas in Spanje en we zijn de laatste maand samen opgevaren, hebben van elkaar geleerd en hebben het gewoon heel gezellig gehad. Maar Ed gaat in de komende 13 maanden grotendeels in zijn uppie naar Kaap Hoorn en wellicht ook nog South Georgia varen (daar waait het zo hard dat wij ons daar niet eens een voorstelling bij kunnen maken). Dus onze wegen scheiden zich. Ed, we gaan je missen. Behouden vaart en als het goed is hebben we altijd Ed-net nog!

Dag Ed, we gaan je missen hoor!

Dus de stemming is wat bedrukt als we de Taag afvaren. We zien Harry-in-a-hurry aan de horizon verdwijnen, hij sprint alweer op weg naar de Algarve. Wij slaan na de eerstvolgende kaap alweer linksaf onze volgende bestemming tegemoet. En daar worden we gelukkig wakker geschud. Nog volop in ons vakantieritme roepen we de haven op: "Marina Troja, marina Troja, this is sailing vessel Summerwind. We would like a berth for tonight. We are 12 meters long and 4 meters wide. Over." Marina Troja hoort ons: "Sailing vessel Summerwind, this is Marina Troja. We are full and you cannot come in. Over". We kijken elkaar een beetje beduusd aan. Zei ze nou echt dat de herberg vol zit? Met deze wind? We proberen het nog een keer. "Marina Troja, marina Troja, this is sailing vessel Summerwind. Where do you suggest we go for the night? With this wind? Over." Marina Troja stelt voor dat we het maar bij 2 andere havens proberen, 2 uur varen verderop, waarvan de vaargids vermeldt dat die niet geschikt zijn. "Over and out!" voegt ze er nog aan toe.

Verder zuidwaarts

Voor ons is dit net het duwtje wat we nodig hebben om ons weer in ons ankerstramien te krijgen. We zoeken een plekje langs de hoge kliffen waar het weliswaar poeiert van de wind, maar waar we geen last hebben van de deining of de golven. We liggen goed voor de nacht.

En terwijl ik het laatste weerbericht binnenhaal en alle losliggende spullen zeevast opberg, overdenk ik zo de dag van gisteren. En Ed's reisplannen die allemaal wat meer vaart moeten krijgen als hij straks wegvaart uit Lissabon. En Harry-in-a-hurry. En dan vraag ik aan Casper: "Waarom moeten we ook alweer vandaag verder?" Hij weet het ook niet. Dus we blijven nog een dagje in deze prachtige ankerbaai. Weg van alle comfort en met veel rust, ruimte (en wind!) om ons heen. We hebben ons reis-mojo terug!