Klaar, klaarder, klaarst

Fiieeeuw.... De wind waait door de masten in de haven en onze boot schommelt af en toe aardig op en neer aan de lijnen. We zijn rozig gewaaid van een lang weekend zeilen. Geen lange stukken maar een beetje van haven naar haven gehobbeld op het Markermeer. Voor ons de generale repetitie want we zijn inmiddels zwaarbeladen en eigenlijk zo goed als klaar voor vertrek. Het enige wat ons nu nog tegenhoudt is tweeeneenhalve week van afscheidsetentjes, borrels, lunches en heel veel 'laatste keer dits en dats'. We worden vanzelf emotioneel klaargestoomd voor de start van onze reis.

Het is niet druk op het water tijdens het Paasweekend. De wind is goed en constant maar de temperatuur is fris. Waarschijnlijk dat dat medezeilers heeft weerhouden om uit te varen? Het geeft wel ruimte om lekker over het water te staren en in gedachten kunnen we dan niet anders dan ons steeds meer gaan beseffen hoe anders ons leven er over 3 weken uit zal gaan zien. Geen vaste baan meer, niet meer even gezellig eten of drinken met vrienden, geen zekerheid van telefoon- en internetontvangst wat hier het onderhouden van contacten zo gemakkelijk maakt. Geen vast tentje voor een koffie om de dag mee te beginnen op weg naar kantoor of voor een borrel op zondagmiddag bij mooi weer.

Als de wind een paar keer aantrekt tot boven de 20 knopen stel ik me voor hoe dat straks op de oceaan zal zijn als de wind meerdere dagen flink doorzet. Ik houd mezelf voor dat je daar vanzelf ingroeit en je je grenzen daarin verlegt, maar het zorgt toch ook wel voor zenuwen. Hoe zullen we ons staande houden als het een paar dagen oncomfortabel is aan boord?

We lopen een rondje om Marken en kijken naar alle verschillende vogels die we tegenkomen: een witte reiger, een snip, wat scholeksters en twee fuuten die samen sjansen. Welke dieren zullen we straks onderweg allemaal gaan zien?

De laatste weken voor vertrek kosten veel energie. Niet alleen om de boot klaar voor vertrek te krijgen en alle administratieve zaken op tijd afgerond te hebben, maar vooral ook door alle onzekerheden en vragen die telkens door je hoofd gaan en het langzaam losweken van ons leven hier. De spanning die zich langzaam opbouwt.

Kortom, het wordt tijd dat we gaan vertrekken. Laat die winden maar waaien en het avontuur beginnen. We zijn er klaar voor om nieuwe koffietentjes en borrelplekken te ontdekken. We zien er naar uit om energie te steken in het onderhouden van contacten ook al zal dat niet altijd makkelijk zijn. We hebben heel veel zin om mede-avonturiers te ontmoeten om van te leren en om indrukken mee uit te wisselen. Frankrijk, Spanje, Portugal, here we come! En daarna zien we wel verder.

Nu alleen eerst nog even afscheid nemen...